دل شکسته

با دلى شکسته و سرد
پُر ِ از غربت ِیک درد 
مثل اون گلى که برگات 
فکر ِپاییزو نمى کرد 
چه غریبى و شکسته 
اینقدر صبور و ساده 
کى تورو گرفته از من 
چشمتو به غصه داده 
اگه مى شد که مى موندى 
حتى یک لحظه ى کوتاه 
نمى ذاشتم همه عمرت 
بِگذره به گریه و آه 
اگه راه ِسرنوشتو، جاده اى جدا نمى کرد
دیگه یک شکسته از ما، خودشو فنا نمى کرد
حتى مرگ تولدى بود، مثل ِآغاز ِ یه میلاد
هر نفس همیشگى بود، تن به خودمرگى نمى داد
شاید امروز بغض ِاین درد، تو صدات ضجّه نمى زد ...  

موج دریای غریبی توچشات موج نمی زد 

فصل این کتاب کهنه شاید اصلا وا نمی شد 

یکی از من و تو  هرگز تو خودش فنا نمی شد